Λυδία Δημητριάδη | Lydia Dimitriadi • Άτιτλο | Untitled

2021

Η Λυδία Δημητριάδη είναι εικαστικός με έδρα την Αθήνα. Τα ερευνητικά και αισθητικά της ενδιαφέροντα έχουν ως αφετηρία το προσωπικό, συχνά ημερολογιακό βίωμα και τους τρόπους με τους οποίους αυτό μετατίθεται σε ένα πλαίσιο φαντασιακό. Οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και ο τρόπος με τον οποίο αυτές επηρεάζουν και επηρεάζονται από το αυτοβιογραφικό στοιχείο βρίσκονται στο κέντρο της πρακτικής της. Σχεδόν κυνικά, τόσο στη φιλμική θέση της, όσο και στη ζωγραφική, το πρωτογενές εύθυμο και το αναπόφευκτα σκοτεινό συνυπάρχουν, αποδαιμονοποιώντας τα οξύμωρα της ανθρώπινης φύσης. Δημιουργώντας ουτοπικές αφηγήσεις, άλλοτε ευτοπικές και άλλοτε δυστοπικές, στόχος της είναι τόσο να αποδεχτεί, όσο και να φέρει στην επιφάνεια αρχειακές δομές, αισθήσεις, φοβίες και πρωτογενείς αντιδράσεις που διαφορετικά θα παρέμεναν άγνωστες. Χωρίς να ωραιοποιεί τον πόνο, τον θυμό ή την απόρριψη, οι εικαστικές αφηγήσεις της καταφέρνουν να απεικονίσουν μια εναλλακτική, μεταφορική πραγματικότητα μέσω της οποίας η γραμμική, μη συστημική, ή εκλογικευμένη γνώση είναι δυνατή. Και στα πλαίσια της, οποιαδήποτε είδους ετερότητα νομιμοποιείται ως μέσο πρόσβασης για το “Άλλο” ως αναπόσπαστο μέρος του “Εγώ”.

Lydia Dimitriadi is an artist based in Athens. Her research and aesthetic interests are based on her personal, often diary, experience and the ways in which it is transferred to an imaginary context. Socio-political conditions and the way in which they affect and are influenced by the autobiographical element are at the heart of her practice. Almost cynically, both in its filmic position and in its painting, the primary merry and the inevitably dark coexist, demonizing the oxymorons of human nature. Creating utopian narratives, sometimes utopian and sometimes dystopian, its goal is both to accept and to bring to the surface archival structures, senses, phobias and primary reactions that would otherwise remain unknown. Without embellishing pain, anger, or rejection, her visual narratives manage to depict an alternative, metaphorical reality through which linear, non-systemic, or rationalized knowledge is possible. And within it, any kind of otherness is legitimized as a means of access to the “Other” as an integral part of the “I”.